De recreanten op verjaarsvisite

Inleiding

We schrijven 30 april 2013. De recreanten krijgen een uitnodiging om op zaterdag 21 september 2013 een verjaardag te komen vieren in Amsterdam. Het toeval wil dat dit het derde weekend van september is. Een soort Prinsjesweekend dus. Natuurlijk geven de meisjes-recreanten gehoor aan deze uitnodiging. En omdat de verjaardag precies in het 15e trainingsweekend (jeetje zoveel alweer?) valt, worden er allerlei afspraken gemaakt.

Gaan we alleen naar de verjaardag, waar gaan we voor de 15e keer een weekend naar toe, waar logeren we dan en last but zeker niet at least: WAT TREKKEN WE AAN naar de verjaardag?????

Omdat de verjaardag in Amsterdam gevierd zou worden, besloten de recreanten in die buurt te overnachten. En bij toeval ontvingen zij een uitnodiging van ome Arie uit Volendam. Hij had nog wat kamers over in het bewuste weekend. En van ome Arie mochten we blijven slapen met gratis kost en inwoning. Nou niet gek dus. En we konden dan ook eens even kijken of het dorp van de palingsound en de 4J’s nou echt zo gezellig is.

De meisjes besloten in dat bewuste weekend op zaterdag gepaste kleding voor de verjaardag te kopen. Maar wat te doen op de overige dagen? Nou daar waren we snel uit. Eerst zou op vrijdag Bergen aan Zee een bezoek kunnen verwachten van de recreanten, zaterdag zou Volendam en Marken worden aangedaan. En ’s-avonds natuurlijk de verjaardag in Amsterdam. De zondag zouden de dames de hele dag doorbrengen in Amsterdam.

Vrijdag 20 september 2013

Dit keer bestond de karavaan uit negen personen. Ook dit jaar gaf Marja er weer de voorkeur aan om met haar moeder en twinsister naar Turkije te gaan (moederskindje;-(). We besloten met twee auto’s de tocht naar het noorden te maken. De deelnemers waren Nel (ook genoemd Saskia), Greet (ook genoemd Marie Louise), Adrianne (ook genoemd Bessie, hoe we hier aan kwamen laten we in het midden), Jeannette (ook genoemd Sjaan), Lies (ook genoemd Liesl), Wies (ook genoemd “kleine kokette” Katinka), Astrid (ook genoemd Therese), Carla (ook genoemd Zus), en ondergetekende (ook genoemd Tena, ik vind het zelf ook een rare naam en waar die vandaan komt? geen idee).

Ik stond al met regen op en baalde natuurlijk onmiddellijk. Zeker omdat ons door het KNMI beloofd was dat het een prachtig weekend qua weer zou worden. Bessie staat om 10.10 uur bij mij voor de deur. Ik zet mijn koffertje in de achterbak en dan is ons Marie Louise aan de beurt, dan halen we Saskia op en als laatste Sjaantje. Op haar verheugden wij ons al, omdat zij altijd emmers snoep meeneemt. We verzamelen bij de Ford garage op de Zwaardslootse weg. Als ook Therese met haar gevolg, Zus, Liesl en Katinka is gearriveerd, vertrekt de karavaan naar het hoge Noorden.

De Tomtom’s worden ingesteld op Bergen Centrum en ja als je je TomTom niet update kan je wel eens om moeten rijden. We raken elkaar onderweg kwijt maar met onze mobiele telefoons weten we elkaar uiteindelijk in Bergen toch weer te traceren. Maar dan moet Astrid wel naar de goede garage van Deen worden gestuurd door ondergetekende en niet naar Albert Heijn. Wij hadden de auto namelijk in een prachtige garage onder een supermarkt gezet. Aan de muur hing een onwijs groot blauw bord met een P erop. Ja en als je deze dan aanziet voor een filiaal van Albert Heijn is het natuurlijk wel even zoeken naar een speld in een hooiberg. Zo blijkt maar weer dat Albert Heijn alleen al aan de kleur van zijn reclamebord wordt herkend.

We merken onze vergissing als we de garage uitlopen. En als Astrid inmiddels heel Bergen is doorgereden kunnen we haar van mijn omissie op de hoogte brengen. Als zij dan haar auto heeft geparkeerd, besluiten we op een terras neer te vleien voor een bakkie. En omdat het inmiddels al 12.00 uur is besluiten we ook allemaal een overheerlijk broodje te nemen. We genieten volop van onze versnaperingen op dit verwarmde terras. Maar om 13.15 uur besluiten we onze weg te vervolgen. Het miezert een beetje, heel erg vervelend.

We gaan naar het strand voor een pittige wandeling. Nou dat werd het zeker. De regen was gelukkig gestopt maar de wind had er nog flink veel zin an. Uiteindelijk hebben we er genoeg van en duiken we een strandtent in voor een drankje. Als we uitgedronken, gelachen en gekletst zijn gaan we weer naar de auto’s.

Volgens de kaart die ik ondanks alle navigatie apparaten nog altijd op mijn schoot houd, zou het een kippeneindje zijn. Alleen de kop van Noord-Holland oversteken van de Noordzee naar het IJsselmeer. Maar je kent de slogan van A naar (B)eter. Die borden vind je in heel Nederland maar vooralsnog wordt niks beter en mag je overal omrijden. Het nadeel was nu wel dat we pas om 16.30 uur in Volendam bij onze ome Arie waren. Maar ellek nadeel heb ze voordeel (nummer veertien), we zagen wel veel (heeeeeel errrruuuggg veeeeel) van de mooie dorpjes in Noord-Holland.

We werden door onze ome Arie met open armen ontvangen, zoenen natuurlijk (ouwe viezerik) en bij de receptie kregen we vier kamers toegewezen. Drie twee persoonskamers en een drie persoonskamer. De driepersoonskamer werd al eerder door Katinka geconfisqueerd voor Liesl, Bessie en haarzelf. Therese deelde een kamer met Marie Louise, Saskia was het slapie van Sjaantje en Zus sliep bij Tena.

Ome Arie vroeg of het een probleem was dat we onze bagage zelf naar onze kamers brachten. Wij zijn natuurlijk geëmancipeerde dames en maakten ome Arie duidelijk dat we dat natuurlijk zelf zouden doen (wat wil je na zoveel gastvrijheid). Hij vertelde nog wel dat aan het eind van de gang een lift was en dat deze naar de eerste en de tweede etage zou gaan. De sluwe Arie zag natuurlijk ook wel dat we niet meer de allerjongsten waren.

Met onze koffers begaven we ons door de elllllllenlange gang en openden we alle deuren die we tegenkwamen met onze pasjes. Want ook bij Arie van der Valk viert de criminaliteit hoogtij. Het was maar een klein liffie. De eerste groep stapte met bagage de lift in en voor dat we het weten gaat de liftdeur aan de andere kant van de lift al open. Op zich is dat heel erg hilarisch. We hebben allemaal het idee dat we helemaal niet omhoog gegaan zijn. We stappen uit en kakelen natuurlijk als kippen zonder koppen. En dan horen we Katinka beneden zeggen dat ze ons horen kan. We kijken om het hoekie van de lift en zien dat de eerste etage vier treden verwijderd is van de begane grond. Ja en toen moest ik me al voor de eerste keer naar de grond vleien. We hebben gegierd van het lachen (je had erbij moeten zijn).

We krijgen allemaal een mooie kamer. De drie tweepersoonskamers op de eerste etage waren gesitueerd boven het zwembad. Ik had de meisjes al eerder gewezen op het feit dat ome Arie in zijn etablissement een zwembad met water van wel 30 graden had laten aanleggen en dat iedereen zijn zwempak(je) mee moest nemen. Nu werkte de watertemperatuur als vloerverwarming, het was stikheet in deze kamers. But you may not look in the mouth of a horse you’ve got. Gelukkig had ome Arie er voor gezorgd dat alle kamers een balkon hadden. We gooiden natuurlijk direct de deuren van het balkon open om de frisse Noord-Hollandse lucht binnen te laten stromen.

Om 17.30 uur verzamelen we in de bar van het hotel en nemen we allemaal een drankje (of twee, of drie of nog meer…). Het is een zeer gezellig samenzijn. Om 19.00 uur mogen we van ome Arie aantreden voor het diner. We kiezen allemaal wat van onze gading uit en smikkelen en smullen van alle gangen die ons geserveerd werden. Natuurlijk komen er weer allerlei herinneringen boven drijven van onze veertien andere “trainings”weekenden. Het wordt een festijn van eten, drinken, grappen en grollen en schaterlachen. En terwijl ik dit opschrijf begrijp ik nu pas waarom we de volgende avond door ome Arie in een aparte zaal, helemaal alleen een negen persoonstafel krijgen toegewezen.

Na het diner nemen we aan de bar een lekker bakkie en dan besloten we om deze dag af te sluiten op de kamer van Liesl, Bessie en Katinka om onze eigen meegenomen drank en nootjes soldaat te maken. We hangen allemaal wat en nadat een aantal flessen leeg was geraakt, besluiten we om 23.00 uur onze kamers op te zoeken voor een gezonde nachtrust. Ja wij zijn ook de jongsten niet meer.

Zaterdag 21 september 2013

Om 08.30 uur zit een aantal van ons al aan de ontbijttafel en om 09.00 uur zijn ook Bessie, Katinka en Liesl present. Aanvallen dus. Wow, wat een broodjes en overige heerlijkheden zie ik allemaal voorbijkomen. Ja, dat neem ik ook allemaal. Vol gepropt vertrekken we om 10.00 uur naar het centrum van Volendam. We parkeren de auto in een parkeergarage en gaan dan lopend naar “De Dijk”. Dit is het toeristisch centrum van Volendam.

Als ze je daar geblinddoekt neer zetten, zou je zweren dat je in Azië bent beland. Het sterft hiervan de mensen met andere ogen. Maar da’s dan wel weer lekker voor onze economie. We zijn op zoek naar verjaardagskleding voor de verjaardag van vanavond. Er wordt gebakkeleid over leggings met panterprint, leren broeken, gebloemde rokjes met dito truitjes. Maar ik (ben tenslotte de reisleidster) hak de knoop door en beslis dat we allemaal in een jurk gaan. Dus op zoek naar een gepaste winkel.

We zijn nog maar net op De Dijk of we komen zo’n winkel tegen. Een winkel vol mooie jurken. En dat het een populaire winkel is, blijkt wel in de etalage. Menig bekende Nederlander prijkt op een foto met een prachtig jurk of een geweldig kostuum. Ja zo’n jurk willen we allemaal wel voor de verjaardag. Hup naar binnen dus. We waren bang dat er geen negen jurken meer aanwezig zouden zijn. Maar, pfft, gelukkig was dat wel het geval. Snel passen dus. Er waren maar twee paskamers beschikbaar dus dan maar passen midden in de winkel.

De verkoopsters waren natuurlijk blij dat er zoveel klanten binnen waren gekomen om een jurk aan te schaffen. Maar ik denk dat ze blijer waren toen we de zaak weer bepakt en bezakt verlieten. Het was een hilarisch gezicht iedereen die midden in de winkel zich liet aankleden en mooie bloedkoralen kettingen om liet hangen. Maar de mooie mutsjes maakten het geheel af. Ook zocht iedereen bijpassende schoenen uit.

Toen eindelijk iedereen een jurk aan had, was de winkelmevrouw erg tevreden. Ze wilde zelfs van ons een foto maken voor in de etalage. En dat terwijl wij geen (nog niet tenminste) bekende Nederlanders waren, maar gewone dames van een breiclubje, zoals Therese de winkelmevrouw op haar mouw had gespeld. Ja wat wil je met al zoveel oma’s in ons midden.

De winkelmevrouw vond het geheel een Noord-Hollands tafereel. Zij vond dan ook dat wel allemaal iets in onze handen moesten houden. De een kreeg een accordeon, de ander een koffiemolen, een ketel met heet water (die onze Marie Louis natuurlijk weer bijna liet leeglopen over haar dijen). En bloemen (tulpen), veel bloemen, erg veel bloemen. En ook dat was Therese niet geheel naar haar zin. Ze vond het toch wel erg bloemig worden. Dus zo kreeg onze Liesl ook een accordeon in haar armen gedouwd. Ik stond naast Therese met haar accordeon en moest van de winkelmevrouw mijn hand daarop leggen.

En toen we eindelijk klaar stonden voor de foto, vond Therese het nodig om zich als een van de Kermisklanten te gedragen en speelde een deuntje. Mijn vinger zat er toen tussen en terwijl ik dit verhaal op mijn iPad zit te tikken, doet mijn wijsvinger nog steeds zeer.

Eindelijk zijn we vereeuwigd voor onze kinderen en kleinkinderen (OMG, die kijken ons nu nooit meer aan). We trekken onze jurken weer uit en omdat we vandaag nog een druk programma hadden, mochten we de jurken zo lang in de winkel achter laten. Maar oh wat was het een zalig uurtje. En nou weet ik weer waarom ze mij allemaal Tena noemen.

We gaan naar de Marken Express waarvoor we al eerder via internet kaartjes hebben besteld voor een retourtje over het IJsselmeer naar Marken. Terwijl de kapitein gek van ons wordt (we zijn nog niet eens vertrokken) loopt de boot vol. Het is voor het gezicht lekker weer. We gaan dan ook buiten op het bovendek zitten. En weer ziet Katinka een collega. Later blijkt dat het ook een collega van Lies en Zus is. Die zijn we dus gedurende de tocht naar de overkant kwijt.

Als we halverwege zijn is een aantal van ons verkleumd en verhuizen we naar binnen. En eindelijk haalt Sjaantje haar emmertje tevoorschijn met de zwart-wit-lollies. Heerlijk. Om 12.40 uur zijn we aan de overkant van het IJsselmeer en lopen we Marken in. Het is een gezellig en schattig dorpje. Het verbaast ons dat er hier niet veel mensen met die vreemde ogen lopen.

We genieten volop van de leuke huisjes, tuintjes, winkeltjes en van het terras. Want na een klein uurtje lopen hebben we allemaal dorst gekregen. We hadden ’s morgens bij het ontbijt al afgesproken dat we in Volendam, vis zouden gaan eten. We nemen wat te drinken en laten onze vermoeide voetjes even bijkomen. Want die hebben we vanavond op de verjaardag nog nodig.

Ook moeten we nog een kado voor de verjaardag kopen. Maar wat geef je iemand die op grote voet leeft en die alles al heeft? Je wilt dan origineel voor de dag komen. We besluiten uiteindelijk wooden shoes te kopen. Na veel passen en meten hebben we de juiste maat gevonden en laten het kado dan ook feestelijk inpakken. Om 14.00 uur vervolgen we onze weg richting haventje. We vinden het mooi geweest.

Om 14.30 uur stappen we weer op de boot naar Volendam. En je raadt nooit wie er met ons mee voer? Dat was Jantje, onze eigen Jantje Smit. Heel gezellig was dat. We kletsen wat af met Jan. We vonden dat hij er groezelig uitzag. Maar vertelde Zus, dat kwam omdat Jolanthe alle washandjes bij het verlaten van Volendam had meegejat. Dat had ze dan weer gehoord van de moeder van Jan.

Al snel zijn we aan de overkant van het water en nemen we afscheid van Jan. We lopen heerlijk langs de winkeltjes. En dan zien we een viswinkel. We gaan netjes achteraan de rij met de mensen met die vreemde ogen sluiten. En als we na vijftien minuten wachten bijna aan de beurt zijn, bestelt iemand voor ons een portie kibbeling. Deze liggen in de vitrine en zien er heerlijk uit. Maar als het bakje voor de klant gevuld is en in de magnetron gezet wordt, weten we niet hoe snel we dit etablissement moeten verlaten.

Bij de volgende viswinkel vraagt Therese of de kibbeling hier wel vers gebakken wordt. Gelukkig was dat het geval. Acht meisjes bestellen hier een portie van en Sjaan nam een broodje paling (je weet wel, van die sound). We genieten aan de tafeltjes in de winkel van deze lekkernijen. Als we uitgegeten zijn lopen we nog een stukje over De Dijk en dan gaan we onze jurken ophalen. Met allemaal een kledingzak in onze armen gaan we nog even de Volendamse markt op. Ook dat is een gezellige bezigheid.

Al snel zijn we weer in de parkeergarage en gaan we naar onze ome Arie. Als we in het hotel aankomen, staat hij ons alweer op te wachten. Hij vraagt wat we willen drinken en schenkt voor ons allemaal wat in. We besluiten buiten op het terras nog even van de ondergaande zon te genieten.

Om 18.00 uur hebben we een tafel in het restaurant gereserveerd. Kregen we de dag ervoor een prachtige ovale tafel geschikt voor negen personen. Nu kregen we een ronde waar ternauwernood zeven stoelen om heen konden staan. We kunnen dan ook allemaal niet aan schuiven aan de tafel. We moeten ons bord dan maar op onze schoot houden.

Gelukkig ziet een medewerkster van ome Arie dat we aan het mopperen zijn (vooral Tena) en biedt ons een grotere tafel aan. Wel in een afgelegen gedeelte van het restaurant. Heel erg raar, maar ons werd duidelijk gemaakt dat we dan net zoveel lawaai konden maken als we wilden. Nee ome Arie, je hebt je medewerksters niet goed opgeleid. De klant is koning. En als je al ruim van te voren een tafel voor negen personen reserveert, verwacht je deze ook te krijgen. EN NIET IN EEN APARTE RUIMTE.

We eten ons weer helemaal vol met allerlei heerlijkheden en na het dessert gaan we ons optutten voor de verjaardag in Amsterdam. We trekken allemaal onze mooie jurken aan met de bijpassende schoenen en mutsjes. Nou dat we bekijks zullen hebben in dat wereldse Amsterdam lijdt geen twijfel.

Als iedereen er op zijn paasbest uitziet, stappen we de auto’s in voor een rit naar Amsterdam. We zetten de auto’s in de parkeergarage onder de Stopera. De verjaardag wordt in de Reguliersdwarsstraat gevierd. Vlakbij het Rembrandtplein. Het is dus maar een kippeneindje lopen in mijn geboortestad (oh, heimwee). Ik geef een korte sightseeing door mijn stad. De dorpse meisjes verbazen zich over de drukte in deze wereldstad. Maar voor mij voelt dit als thuiskomen.

We lopen een tijdje en dan is het tijd om naar de verjaardag te gaan. Met het kado in onze handen staan we voor de deur van de jarige. Men verwachtte ons al, want er staan ons twee man op te wachten. We worden netjes verwelkomd en er wordt ons een fijne en gezellige avond gewenst. Het is nog stil op de verjaardag. We zijn ondanks dit late uur de eersten. Meteen wordt ons gevraagd wat we wilden drinken. Nou het zou volgens de gastheer een gezellige boel worden. Er werd door ons cassis, cola light, icetea en spa rood besteld. Maar wij hebben geen alcohol nodig om vrolijk te zijn.

De gastheer vroeg of wij en vrijgezellenfeest hadden. Huh, je moet naar Hans Anders sukkel. Nee we komen natuurlijk voor Jantjes Verjaardag. Achteraf snapte de gastheer dat wel. Want elke gast kwam deze avond voor Jantjes Verjaardag. Na lang wachten komt eindelijk Jantje te voorschijn. Hij was blij dat we zijn uitnodiging hadden geaccepteerd. Zus overhandigde het kado aan Jantje en vertelde erbij dat hij het ook mocht ruilen als hij het niet leuk vond of als de maat niet goed zou zijn. Nou ik weet niet wie ze daar voor mee zou nemen, maar volgens mee zou niemand zin hebben om weer de overtocht naar Marken te maken.

Maar gelukkig was Jantje tevreden met zijn wooden shoes en hij besloot ze meteen maar aan te houden. Het was natuurlijk een prachtige combinatie wij meisjes met onze mooie Noord-Hollandse jurken en Jantje met zijn klompen. Inmiddels loopt het aardig vol op de verjaardag en er wordt volop gedanst. Natuurlijk zwierden en zwaaiden wij ook gezellig mee op de Hollandse dansmuziek.

Het wordt een vrolijke boel en natuurlijk hadden we veel bekijks met onze mooie jurken aan. Om 01.15 uur vinden we het welletjes. We zoeken in de menigte Jantje op en bedanken hem voor de prachtige avond en wensen hem nog een gezellige nacht toe. We gaan weer naar de auto’s en een klein half uurtje later zijn we al weer in ons tijdelijk onderkomen. Pitten maar.

Zondag 22 september 2013

We ontbijten om 08.45 uur en eten onze buikjes weer rond (nog ronder?). Om 10.05 uur checken we uit en bedanken we ome Arie voor zijn gastvrijheid. We pakken de auto’s in en begeven ons dan naar station Sloterdijk in Amsterdam. Daar parkeren we de auto’s en met de gratis gekregen kaartjes nemen we de trein naar Amsterdam Centraal (CS).

En als we op de trein staan te wachten weet ik weer waarom ik zoooooo blij ben met mijn auto. De omroepster geeft aan dat de trein naar CS vijf minuten vertraging heeft. Niet erg natuurlijk, maar dan wordt het tien minuten en dan vijftien minuten en besluiten we naar een ander perron te gaan waar vandaan ook een trein naar het CS vertrekt.

Als we op het CS aankomen, geloven we onze ogen niet. Amsterdam is een wereldstad en altijd erg druk. Maar nu….. Het blijkt dat vandaag een wielerronde met vertrek uit Amsterdam wordt gereden en de Dam tot Dam loop wordt gehouden. Er lopen her en der honderden, zo niet, duizenden mensen. Er zijn veel afzettingen op het station en ook daar buiten.

We vinden al snel de opstapplaats voor de Canal Bus. Dit is een hop on, hop off boot die door de grachten vaart en bij de verschillende toeristische attracties stopt. Je mag dan zoveel in- en uitstappen als je wilt. Ideaal. Negen kaarten kopen blijkt duurder dan een groepsarrangement voor tien personen. Therese koopt zo’n arrangement en verkoopt het tiende kaartje aan de mensen achter haar. Wij blij, zij blij. Ja, ook wij moeten op de kleintjes letten en dan bedoel ik niet alle kleinkinderen.

Als de boot arriveert, stappen we allemaal in. Halverwege de boot is het dak open. Daar gaan we lekker zitten en van het heerlijke weer genieten. Het duurt even voordat de boot is vol gestroomd met toeristen. We staan onder een brug. En af en toe valt er een druppel op de tafels voor ons. Kan natuurlijk, dauw of een bewaarde regendruppel. Het wordt echter steeds erger en we hopen maar dat we snel vertrekken. Iemand van ons roept nog voor de gein dat er iemand op de brug staat te plassen. Maar als we eindelijk wegvaren, eerst een stukje achteruit om op de goede koers te raken, zien we op de brug boven ons tientallen pisbakken staan. En elke pisbak is bezet. Oh gedsie wat goor.

Na deze commotie varen we richting Nemo en verder door de Amsterdamse grachten. We genieten van alles wat we onderweg tegenkomen. De prachtige grachtenhuizen met hun mooie gevels. We varen langs de Hermitage, onder de Magere brug door en zien dan links van ons het mooie theater Carré liggen.

Onze eerste stop is bij het Museumplein (verzoek van Bessie). We stappen uit de boot en lopen dan naar het plein. Op dit prachtige plein voor het gerenoveerde Rijksmuseum worden allerlei feesten op hoogtijdagen gegeven. Nu staat daar een aantal streetdancers de bezoekers te vermaken. Tijd voor een bezoek aan het mooie museum hebben we niet. We lopen dan na een blik te hebben geworpen op het geweldige Concertgebouw naar het Leidseplein.

En als je op dat beroemde plein bent, moet je natuurlijk wat gebruiken. We bestellen allemaal iets te drinken en een stuk taart. Want we hebben al veel gegeten en gesnoept, maar van taart was het nog niet gekomen.

Dan lopen we weer verder. Een bezoek aan de onvervalste Jordaan was ook een verzoek van een van de meisjes. En ook dat bleek een geweldige keuze. We lopen door de prachtige straatjes van dit echt Amsterdams gebied en zien onderweg de Jakhals Frank Evenblij met zijn dochtertje voorbij schuiven (letterlijk, wow die is dik!). Even later zien we Paul de Munnik van het duo Acda en de Munnik voor een cafeetje zitten. En dan komen we bij de Westertoren (oh mooie Westertoren). Daar stappen we weer op de boot die zeker een half uur vertraagd is. Maar we vervelen ons niet op deze druk bevaren Prinsengracht.

Naast de opstapplaats voor de boot, worden waterfietsen verhuurd. Een verliefd stel waagt zich daar aan. En als ze al zeker een kwartier op de fiets zitten, zijn echt al zes keer de gracht over gestoken en nog geen meter opgeschoten. En met gevaar voor eigen leven. De ene sloep na de andere en tig rondvaartboten, moesten dit stel steeds omzeilen. Oh wat was dat een kostelijk gezicht. De mannelijke helft (dan zou de vrouwelijke helft ook niet bijster snugger zijn) had totaal geen idee dat op zo’n fiets een roer zat. We zagen ze allebei met hun armen over elkaar trappen. Dat was nu echt entertainment.

Als de boot arriveert, stappen we allemaal in. Het is druk op de boot en we kunnen niet allemaal bij elkaar zitten. We varen weer een stuk en als we bij het CS zijn, stappen we weer uit. Ik heb de meisjes ijs beloofd. Al sinds ik als klein meisje (heel erg lang geleden) zelf een ijsje kan vasthouden, komen we bij Van der Linde op de Nieuwendijk. Dat ijs daar is wel zo verrukkelijk. Bij bijna elk bezoek aan Amsterdam wippen we daar even langs. Saskia en Therese besluiten op een terras te blijven zitten wachten op ons. Zij begeven zich niet in deze ontzettende drukte.

Al snel zijn we bij het piepkleine zaakje en bestellen we allemaal een grote hoorn van dit verrukkelijke goedje. Als we dat achter onze kiezen hebben, lopen we weer terug naar Saskia en Therese. We bezoeken allemaal het toilet en als dat achter de rug is, besluiten we weer richting huis te gaan. We nemen de trein naar het station Sloterdijk. En als we daar arriveren, stappen we in de auto’s voor de terugtocht naar Zoetermeer.

Oh meisjes, wat heb ik genoten van dit weekend. Jammer dat we tot donderdag (onze nieuwe trainingsavond, bah!) moeten wachten om dit weekend te “evalueren”. En ik ben zo benieuwd waar we ons zestiende trainingsweekend in 2014 gaan beleven.



Marianne Brink