Retroweekend recreanten 2012

Vrijdag 21 september 2012

In afgeslankte vorm, en dan bedoel ik figuurlijk, oh nee toch eigenlijk niet, maar ook weer niet letterlijk, huh, in ieder geval gingen we niet met elf personen weer een wervelend weekend tegemoet, maar met z’n negenen. Hetty en Greta zaten in de lappenmand. Balen natuurlijk want je mist er dan toch twee. En gekscherend noemden wij ons zelf al de tien kleine negertjes. Het negental bestond dit keer uit. Wies, Lies, Carla, Astrid, Marja, Adrianne, Sjaantje, Us mem en ondergetekende.

Gewoontegetrouw verzamelden we bij onze oom en om 10.15 uur vertrok de karavaan richting Veluwe. We hadden de hele week al via verschillende weer-apps, wat zijn er daar veel van en waarom heeft geen enkele app het bij het rechte eind?, de weersituatie in Gelderland bekeken. En zo slecht, en soms weer wel, zou het niet worden. De chauffeurs Us mem, Astrid en Lies reden met hun passagiers in een dik uur naar Apeldoorn. Geen file te bekennen en dat zorgt voor een goed humeur.

In Apeldoorn dronken we eerst een bakkie met natuurlijk iets lekkers. Natuurlijk bij La Place. Want wat fijn dat de bezorgers van Post.nl kortingsbonnen voor dit etablissement in je brievenbus deponeren. Je kiest dan iets lekkers uit met korting natuurlijk. En ook al hebben ze niets van je gading, dan kies je toch iets met korting uit. Ook al vind je het niet echt lekker. We blijven echte Hollanders.

Na dit oponthoud shoppen we wat en om 13.30 uur zijn we weer in de garage van de Oranjerie en begeven we ons naar Droompark Beekbergen. Het is een ritje van niks en als we ons melden bij de receptie, worden we keurig ingeschreven, krijgen we allerlei folders en petjes mee, maar nog geen sleutel. Ondanks dat ons huis schoon was. Beleid van Droompark is pas klokslag 15.00 uur de sleutel uit te reiken. Je zou denken, geef dat ding vast, dan voorkom je een gedoe van jewelste om 15.00 uur. Maar er zal wel een bepaalde filosofie achter zitten.

Al eerder hadden we in de media gelezen dat de volgende dag een uitzending van een of ander commercieel programma op de volkszender RTL4 zou worden uitgezonden vanaf ons park. De ontzettend mooie bungalows (en daar is geen woord over gelogen) worden in dit programma aangeprezen en te koop aangeboden. Bij de ingang van het park was een tent opgesteld om potentiële kopers over de streep te trekken. En wat een geluk dat het programma al van de zomer was opgenomen. Als de recreanten van Gemini in beeld zouden zijn gekomen, zou de hele actie en de televisieopnamen voor nop zijn geweest.

We rijden nu maar naar Hoenderloo. Daar hebben we een high-tea gereserveerd bij de Boerenkinkel. Nee we nemen niemand op de hak, maar het restaurant heet zo. De tweeling wijst ons weer de weg. We besluiten toch eerst nog maar even wat boodschappen in te slaan. We vermoeden dat we na onze uitgebreide high-tea niet echt honger meer zullen hebben. Maar je kan er beter mee dan om verlegen zitten. We schaffen voor een godsvermogen kaasjes, salades en weet ik veel allemaal aan. Dit blijft ook een vreemd verschijnsel. De achterbakken van alle auto’s staan vol met vreterijen en toch slagen we er weer in een kar volgeladen te verdelen in verschillende dozen en tassen.

De Boerenkinkel, eh, de ober staat ons al op te wachten en begeleidt ons naar de ruimte waar de tafel prachtig gedekt is en een schilderachtig tafereel met allerlei lekkers ons uitdagend aankijkt. Het is een prachtig oud restaurant, zelfs de stoelen zijn oud. We vinden het allemaal, tja, een uur lang kunnen we niet op het woord komen en dan in eens na een uur roept iemand het woord RETRO. En dat is wat we bedoelen. Jammer dat we binnen moeten genieten van al het lekkers. Buiten schijnt de zon en daar hadden we graag een straaltje van meegepikt.
We smullen van alle heerlijkheden, tig soorten thee, brownies, muffins, scones, bonbons, lemoncurd, jam, slagroom, hartige quiche en diverse sandwiches. We drinken echt liters thee. En we komen er na veertien jaar achter dat Astrid smetvrees heeft. Elke keer als ze een kopje thee heeft gemaakt met haar eigen zeefje, kan ze er weer nieuwe thee indoen. Astrid vraagt aan de ober een bak water om haar theezeefje te reinigen. We wijzen allemaal naar ons voorhoofd. Maar als de ober de bak water heeft neergezet, maakt iedereen daar dankbaar gebruik van.
Het theezeefje van Adrianne is waarschijnlijk een ouwetje (retro dus). Zodra zij haar thee wil verwisselen schiet dat ding los en krijgt Astrid een douche van theeblaadjes en water. We kakelen achter elkaar door en ik vermoed dat de ober daarom zo snel iedere keer weer iets lekkers kwam brengen. Je kon tijdens het snaaien een speld horen vallen. We zaten trouwens nog geen vijf minuten toen de malloot kwam vertellen dat hij klachten had gekregen van de andere gasten: we waren te luidruchtig. Dat kan wel kloppen, maar de andere gasten konden daar echt geen last van hebben. Zij zaten allemaal buiten. Dus een goed verstaander heeft maar een half woord nodig. We smikkelen tot over vijven en sluiten dan af met koffie en warme chocolademelk.
We begeven ons nu weer naar Beekbergen om de sleutel van ons etablissement op te halen. Eenmaal binnen worden de slaapkamers verdeeld en de keukenkastjes (en nog veel meer kastjes) volgepropt met allerlei vreterijen. Het weer is nog steeds heerlijk. Dus dat we een drankje buiten op het terras gaan nuttigen, lijkt mij duidelijk.
Er is op het park ontbijtservice. Voor 20.00 uur ’s avonds moet de bon dan zijn ingeleverd bij een restaurant. Je betaalt de broodjes dan en als service verwacht je dan dat ze de broodjes komen brengen (dat was overigens andere jaren wel het geval). Nou mooi niet. Elke morgen moesten Wies en Adrianne dus vroeg uit de veren om onze bestelling op te halen. Echt belachelijk.
We lopen met de hele groep door het park naar het restaurant om de bestelling te af te geven. Maar we zijn bij het verkeerde restaurant. Na een aantal keren verkeerde restaurants te hebben bezocht, vinden we uiteindelijk toch de juiste. We lopen nu weer terug naar ons huis en zetten een bakkie. Het is al pikkedonker.
Om 21.00 uur besluiten we een avondwandeling te gaan maken. We gaan van de gebaande paden af en verwachten dan wat wild (herten, reeën en/of wilde zwijnen te zien). Maar omdat het zo donker was, zagen we geen hand voor ogen. Ook de boomwortels die het pad om hoog drukten konden we niet aanschouwen. En omdat Us mem al bijna was gevallen, besloten we om te keren en de weg te vervolgen op een begaanbaar pad, met verlichting overigens. We lopen dan een ander bungalowpark binnen zo tegen een hek op. Linksaf dus, maar daar lag een omgevallen boom. En na zoveel tegenslag vonden we het welletjes voor deze dag en dropen we af naar ons onderkomen.
We hebben niet echt honger na de uitgebreide high-tea. Maar als je keukenkastjes en je koelkast behoorlijk gevuld is met van alles en het stokbrood morgen niet meer vers is, vallen we met z’n allen aan. We zitten heerlijk te smikkelen, te drinken (veel, heeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeel) en te kletsen. Om 01.30 uur zijn onze magen overvol en duiken we ons bed in.
Zaterdag 22 september 2012
Om 07.30 uur is Us mem al druk in de weer met het uitruimen van de vaatwasser en het dekken van de tafel. En langzaamaan druppelt de huiskamer vol. We zetten koffie en thee en zetten ons samenzijn voort zoals we vannacht zijn geëindigd. Als Wies en Adrie met de broodjes terugkomen, zijn de eitjes ook precies lang genoeg gekookt en genieten we van het overvloedige ontbijt.
Als we uitgegeten zijn ruimen we de boel op en gaan we op pad. Vandaag huren we fietsen. We gaan naar Bronkhorst, het kleinste dorpje van Nederland. Om 10.15 uur heeft iedereen een fiets uitgezocht en pas om 10.40 uur vertrekken we. Lekke banden, scheve zadels, te hoge sturen, kapotte versnellingen waren de oorzaak.
De zon schijnt uitbundig en er staat geen wind en vooral jullie reporter vindt dit een ideale fietsdag. Na vijf minuten fietsen zijn we bij de hoogste watervallen van Nederland in Loenen. We nemen daar een kijkje en stappen dan weer op ons stalen ros. De totale lengte van de fietsroute is 43 kilometer, lekker lang onder deze heerlijke weersomstandigheden.
Zolang we door de bossen rijden is er geen wind te bekennen. Maar zodra we door de weilanden fietsen, is het even flink aanpoten. Shit! We rijden door Eerbeek, Hall en Rhienderen (van de laatste twee heb ik nog nooit gehoord).
Ineens krijgen we alle negen de schrik van ons leven. We vinden de hond van Greta, Pongo. Dit oppashondje van Greet heeft verleden jaar ons hele weekend bepaald, tot dat hij wegliep. Maar eindelijk na een jaar kunnen we Pongo weer in onze armen sluiten. Wat zal de zieke blij zijn.
We hebben trek in een bakkie en dan komen we Vrolijke Frans tegen. We gaan met hem mee naar binnen en dat is maar goed ook. De regen komt nu met bakken uit de hemel. We schuilen tot de regen is opgehouden en gaan dan weer op pad.
We fietsen tot we bij de IJssel zijn aangekomen en wachten dan tot het pontje ons naar de overkant van de rivier kan brengen. We zingen allemaal “Schipper mag ik over varen?”, en verdomd, voor € 1 zet de kapitein ons aan de overkant.
We vinden het allemaal geweldig. Behalve Astrid, zij staat te beven als een juffershondje. De reden dat we met de fiets naar Bronkhorst gaan, komt omdat zij niet met de auto op de pont durft. We laten haar zien waar de reddingsboeien hangen en geven haar een kalmeringstablet. Het wordt een waar spektakel op het pontje. Je vraagt je af waar het over gaat, de tocht duurt nog geen vijf minuten.
Als we aan de overkant zijn aangekomen, snellen we van het pontje af en fietsen in tien minuten naar het dorpje. Fietsen maakt hongerig en dat we daarom een terrasje gaan zoeken lijdt geen twijfel. We installeren ons nadat we eerst alle tafels en stoelen droog hebben gemaakt en genieten van het uitzicht op het prachtige kerkje op het dorpsplein. Maar dan wordt het plotsklaps donker en gaat het waaien en ja hoor, de eerste regendruppels laten zich weer zien. We gaan snel naar binnen en bestellen daar allemaal wat te eten. Ik zag pannenkoeken, uitsmijters, omeletten en verschillende overheerlijke belegde broodjes voorbij komen. En weer kon je een speld horen vallen.
Om 14.30 uur doen lopen we verder om het prachtige dorpje te verkennen. Lies werpt zich op als quizmaster. Telkens vraagt zij of we weten welke boom, paddenstoel of vrucht het is. Het valt mij wel op dat als zij het antwoord zelf niet weet, zij ons die vraag niet stelt. We komen dan een boom met prachtige vruchten tegen. Niemand van ons weet wat voor boom dat is. Maar gelukkig sterft het van de toeristen in het beeldige dorpje zodat we het kunnen vragen.


En nou heb ik goed geluisterd hoe dat ding heet en ook heel vlug opgeschreven (ik heb alleen de klanken opgevangen) in mijn beruchte schriftje. Maar ik ben een half uur bezig geweest om te googelen hoe dat ding nou werkelijk heet. Nou daar komt ie dan: Cornus kousa.
Een fotootje zet ik erbij om je geheugen op te frissen.


Als we uitgewandeld en uitgekeken zijn stappen we weer op onze fietsen en rijden naar het pontje. Als we op het pontje staan moeten we natuurlijk weer een kaartje voor € 1,00 kopen. Astrid vertelt de schipper dat we eerder op de dag zijn overgestoken en dat zij dacht dat ons kaartje een retourtje was. Maar die vlieger gaat niet op. De gezamenlijke beurs moet weer worden getrokken.

We fietsen terug door Laag Soeren en Loenen. De omgeving is prachtig en de fietstocht erruuuugggg lang. Af en toe miezert het en er staat veel wind. Echt afgrijselijk. Om 17.15 uur zijn we uitgeput weer terug in ons onderkomen.

We schenken wat in en de zakken zoutjes en snoep komen op tafel. Het is een gezellige boel. Om 19.00 uur halen we patat en tig soorten snacks. De tafel wordt gedekt en we smullen van alle vette zooi. Heerlijk. Ons toetje bestond uit koffie en thee met marsepein, speculaasbrokken en gevulde speculaas. Tja die ouwe heeft z’n vreterijen vroeg laten vervoeren dit jaar.

En dat we oud worden blijkt uit het feit dat we herinneringen ophalen van onze wedstrijden, uitstapjes, eerdere weekendjes weg en de etentjes met onze mannen. Het is lachen, gieren, brullen. Om 01.00 uur taait een ploeg af en de andere ploeg gaat nog een kaartje leggen.

Zondag 23 september 2012

We zijn ook deze mogen weer vroeg uit de veren. Wies en Us mem halen op de fiets (wat een luxe, omdat we te lui waren de vorige dag deze terug te brengen naar de receptie) de eerder bestelde broodjes. Maar wat nou? De bakker bakte de broodjes niet zo bruin als gisteren. Geen bruine bollen dus. We behelpen ons met de witte. Na het ontbijt is het snel opruimen en dan naar de receptie. We moeten voor 10.00 uur de fietsen terugbrengen. En precies om 10.00 uur deponeren we de fietssleutels in de daarvoor bestemde brievenbus (toch!).

Het is koud deze morgen. Er werd voor de afgelopen nacht nachtvorst voorspeld en ik denk dat vadertje vorst inderdaad is langsgekomen. Maar het is droog en windstil. Bij de receptie geven we ons op voor de boswandeling deze middag met de boswachter (oh oh die stakker).
De boswachter zal ons de burlende herten en de wilde zwijnen laten zien. Ja daar zijn we allemaal nieuwsgierig naar.

We keren weer terug naar ons huis en nemen een bakkie met wat erbij. We moeten nog beslissen wat we deze morgen gaan doen. We besluiten een wandeling in de omgeving te maken. Op zich heel raar, want Us mem had aangegeven dat als we vanmiddag zouden gaan wandelen, ze ’s morgens niet ook al een wandeling kon maken. Toch gaat ze dapper van start. We lopen het park uit en staan dan weer bij de prachtige waterval van Loenen.

Us mem beslist nu dat ze echt niet verder kan wandelen (&%#@) en dat ze terug gaat. Astrid, Carla en ondergetekende vergezellen haar. Als we bij ons huis aankomen stelt Astrid voor ome Co in Hoenderloo een bezoekje te brengen. Die hebben we al een tijd niet gezien en daar hebben we alle vier wel Zinn in. We nemen de auto en het tochtje naar onze favoriete oom is toch wel wat langer dan we hadden gedacht. Maar dat maakt het weerzien alleen maar fijner.

Gelukkig heeft ome Co niet veel visite en zijn we snel aan de beurt. Het ijs van Zinn is heerlijk, maar ome Co kan er ook wat van. Op een bankje in de zon smullen we van onze lekkernij. Dan rijden we weer terug naar ons huis. Maar dan raakt de tweeling helemaal de kluts kwijt. We krijgen wegomlegging na wegomlegging. Maar uiteindelijk komen we op ons Droompark aan.

We zijn blij dat de andere ploeg ook weer terug is gekeerd en de sleutel, die we onder de mat hebben verstopt, heeft gevonden. We drinken nog wat en dan is het alweer tijd voor de volgende activiteit, wandelen met de boswachter.

We lopen naar de receptie, daar begint de wandeling. Er is nog een groep van zeven personen, zodat we met z’n zestienen op pad gaan. En de boswachter is een vrouw, Emmy. Ze vertelt ons haar doopceel en vraagt ons wel stil te zijn gedurende de wandeling. Want anders zien we natuurlijk geen wild. Tja en met de recreanten in je kielzog kan je er zeker van zijn dat er geen stilte valt.

Wat ook nog noemenswaardig is dat Emmy meldde dat niemand met lichte kleren vooraan moest gaan lopen. Dat zou ook te veel opvallen voor al het wild. Ik stond dan ook werkelijk verbaasd dat Lies en Marja met hun spierwitte jassen vooraan naast Emmy gingen lopen. Maar het allerergste was toch wel dat die Emmy haar mond gedurende de wandeling geen tel heeft stil gestaan.

Waarschijnlijk waren bovenstaande obstakels dus de reden dat we behalve een doodgewone huismus, geen enkel dier tegenkwamen. Het was overigens wel een geweldige wandeling en we hebben weer heel veel geleerd van deze boswachter. Over reeën, herten, kalfjes, bokjes en nog veel meer. We weten nu van welk beest de geweitjes zijn. En weet je dat bepaalde boomtakjes ook op geweitjes lijken en dat niemand uit de groep weet van welk beest dat geweitje is!

We dwalen van een gebaand pad af en komen dan bij een prachtig vennetje. De drinkplaats van al het wild. Emmy laat zelfs de paden zien die de beesten nemen om bij het water te komen. Maar geen beest te bekennen dus. Maar als we bij een open vlakte komen blijft Astrid staan turen in de verte. Ze ziet kleine zwijntjes. En verdomd. Als je heel goed kijkt zie je heeel erruug in de verte twee van die dondersteentjes dartelen.

We lopen zo’n twee uur en als de zwartwit knotsen op zijn, zijn we alweer bij de receptie. We bedanken Emmy voor de prachtige wandeling en lopen dan weer naar ons huis. Dan gaat de telefoon. Het is Greta met de mededeling dat zij met Ab en Hetty vanavond met ons komen eten. Da’s gezellig. Thuis drinken en snoepen we wat. En dan krijgen we bezoek.

De vaatwasser heeft het begeven. Dit mankement is door Adrie aan de receptie doorgegeven en binnen een mum van tijd is er dus al iemand om het euvel te verhelpen. De arme man schrikt zich een beroerte als hij de kamer vol gillende keukenmeiden binnenkomt. Hij vertelt dat hij naar de vaatwasmachine komt kijken. Ik maak de man nog duidelijk dat wij dat alle negen al hebben gedaan en dat het geen fuck heeft geholpen. Snel doet de monteur de vaatwasser open en duikt met zijn kop in het apparaat. Niets te vinden. Maar dan krijgt hij een helder moment.
Hij loopt naar de meterkast en verdomd. De stop is doorgeslagen (of heet dat niet zo). Hij rotzooit wat in die kast en ja hoor. Onze kloofjes kunnen weer herstellen. Snel neemt de monteur de kuierlaten en wij zetten ons gezellig samenzijn met alle vreterijen voort.

Om 17.30 uur zijn we allemaal opgetut en begeven we ons naar hotel De Cantharel voor ons diner. We wachten op het drietal aan tafel. En al snel voegen zij zich bij ons. Het wordt een gezellig weerzien met de twee zieken en onze trainer Ab. We eten, drinken en kletsen alsof we op het trainingsveld staan. Heel gezellig.

Afgelopen vrijdag was Hetty jarig en dat moest natuurlijk nog worden gevierd. Als dessert kreeg Hetty ijs met vuurwerk. Ja niets is te dol voor de recreanten als er wat te vieren valt. Na het eten nemen we weer afscheid van de drie en begeven we ons in de stromende regen naar de auto’s.

De terugweg naar ons Droompark was vreselijk eng. De regen kwam met bakken uit de hemel, we kenden de weg niet en tot overmaat van ramp werden de regels die nog lang niet door ons nog te vormen kabinet zijn voorgesteld, al uitgevoerd. De lantaarnpalen waren niet aan. We zagen geen hand voor ogen. Ik zat zowat met mijn hoofd tegen het voorruit. Wat waren we blij dat we zonder kleerscheuren heelhuids op het park waren aangekomen zeg.

We zetten een bakkie om bij te komen. en ondanks dat we veel en overheerlijk hebben gegeten, moeten de kastjes toch leeg voor morgen. Het is deze avond ook weer berengezellig. Ik begrijp niet dat wij na zoveel jaren nog steeds niet zijn uitgepraat met elkaar. Er wordt ook deze avond weer geklaverjast door een groepje. De lichten gingen ook deze avond (nacht) weer erg laat uit.

Maandag 24 september 2012

Vandaag was alweer de laatste dag van weer een fantastisch weekend. Al weer het veertiende, waar blijft de tijd. We douchen, halen de bedden af, ruimen de tassen in en gaan dan ontbijten. De bestelde broodjes zijn weer opgehaald en weer is het een gezellige boel. Dan ruimen we de laatste troep op en pakken de auto’s in. Om 09.45 uur zijn we alweer onderweg naar Zoetermeer. Gelukkig hebben we ook op de terugweg geen files. Het gaat allemaal erg vlotjes. En om 11.00 uur draait de eerste wasmachine alweer.

Ben benieuwd wat 2013 ons gaat brengen.
Marianne Brink.