Schuitje varen, theetje drinken
Vrijdag 19 september 2014
We gaan weer op pad. Voor de zestiende maal gaan de tien recreanten een welverdiend trainingsweekend beleven. Na veel onderzoek besloten de dames Lies, Wies, Carla, Jeannette, Marja, Adrianne, Greet, Astrid, Marja en Marianne (uw razende reporter) in januari al om dit jaar de Flevopolder te bezoeken. In Waterparc Veluwemeer vonden de dames een schitterend tien-persoonshuis en de koop was snel gesloten.
Afgesproken was om voor vertrek naar de twaalfde provincie van Nederland te ontbijten in onze eigen stad bij Clooney. We spraken daar om 09.00 uur af. Ik haalde met mijn kleine bolide eerst Greet op. Mijn achterbak zat al vol met bagage, twee tassen! En op de achterbank stond nog een tas en een koelbox. Greta nam ook twee tassen mee. Toen mocht ik ons Liesl ophalen, maar voor Liesl was nauwelijks nog plek. Met haar tassen op schoot vervolgden wij onze weg naar Clooney.
In de garage van onze eigen bios wachtten we op de andere auto’s. Die van Astrid met Wies en Carla en de auto van Marja met Sjaan, Nel en Adrianne. Er moest bagage worden overgeheveld en Lies mocht een plekkie bij Astrid in de auto uitzoeken.
Om 09.15 uur is iedereen present en worden de eerste lekkernijen geserveerd. En dan beleef ik een déja vu. De telefoon van Adrianne gaat. Haar oudste zoon belt met de vraag waar pappa is. Moeders heeft nog maar een half uurtje haar hielen gelicht of vader is al weer zoek. Oh oh. Was het een paar jaar geleden Hans van Marja die de bloemetjes buiten zette. Is het nu de beurt aan Ronald die met onbestemde bestemming is vertrokken!
Het is prachtig weer en het is lang geleden dat wij tijdens ons trainingsweekend werden verblijd met een warm zonnetje. Na een laatste bakkie en toiletbezoek vertrekken we om 10.30 uur naar de polder. Onze eerste stop is Elburg. Daar zijn we al eerder geweest en omdat het een schattig dorpje is, besloten we het nog een keer met een bezoek te vereren.
Om 12.00 uur zijn de auto’s van Astrid en ondergetekende aangekomen op de parkeerplaats van Burgemeester Bode. Het wachten is op de auto met Marja en de overige deelneemsters. Maar na een kwartier is Marja met gevolg toch ook gearriveerd.
We lopen weer door dit schattige stadje en natuurlijk brengen we ook weer een bezoekje aan Wout. Een aantal dames hebben echt een pokken hekel aan ome Wout en zij blijven dan ook buiten op een bankje zitten. De overige dames trekken alles uit de rekken om te kijken of het kledingstuk wat is. Nou blijkbaar niet, want Adrianne weet van een shirt niet eens wat de voor- of achterkant is. Het kan ons niet bekoren en volgens mij hangen in de rekken de kledingstukken die er jaren geleden tijdens ons bezoek ook hingen. Kwamen we vorige keer bepakt en bezakt bij Wouter vandaan, vandaag noppes.
We lopen de poort door naar het haventje en gaan ons dan op twee bankjes vergapen aan de mooie boten die voorbij komen en aanleggen. Het is heerlijk vertoeven aan het water in de zon. Om 13.00 uur lopen we door de hoofdstraat terug en strijken we neer op een half zonnig terras voor een koel drankje. Heerlijk. We komen helemaal bij. Na een goed half uur stappen we op. We lopen langs het Kruidvat en Astrid meldt dat zij even wat boodschappen moet doen. Met een tas vol haarlak komt zij weer naar buiten. We lopen nu weer naar de parkeerplaats.
We vertrekken om 14.00 uur en om 14.50 uur zijn we op onze bestemming, Waterparc Veluwemeer. Bij de receptie is het een chaos van auto’s. Iedereen wil inchecken. Uiteindelijk vinden we een plekkie (gelukkig heb ik een hele kleine bolide) en gaan we in de rij staan om de sleutel van ons etablissement in ontvangst te nemen. Gelukkig duurt het wachten niet al te lang en zijn we in bezit van twee stel sleutels, drie pasjes voor de slagboom en tien pasjes voor het zwembad, die gedurende ons verblijf bij de televisie hebben gelegen en waarvan geen een keer gebruik is gemaakt. En wij maar slepen met onze zwempakken.
Snel zoeken we ons huis op, nummer 61. Het is een prachtig huis. Wat zeg ik, het is een complete villa. Vijf slaapkamers, drie badkamers, drie toiletten en volledig ingerichte keuken. Wow, hier gaan wij het helemaal naar onze zin hebben.
De slaapkamers worden weer verdeeld, tassen uitgepakt, kasten (heeel errruugg veeeeel) worden ingeruimd, bedden opgemaakt en dan is het tijd voor een drankje op ons prachtige overdekte terras. We krijgen allemaal een vakantiegevoel. En bij zo’n vakantiegevoel horen natuurlijk ook muggen en vliegen en laten ze daarvoor een prachtige schuifdeur hor (of heet dat niet zo?) hebben geplaatst. Iedereen die naar binnen ging of naar buiten kwam sloot met beleid deze prachtige hordeur. Zo ook uw reporter. Op een moment bleek de hordeur niet meer een rechthoek te zijn, maar een vorm van een vlieger. Totaal uit het lood. Hilarisch. Met vereende krachten werd zo goed en zo kwaad als het ging (wat zijn we blij dat de vrouw van de monteur ook mee was!) weer netjes in de rails gehangen.
Na dat iedereen verzadigd was, besloten we naar het Veluwemeer te lopen. Als je bij ons de voordeur uitliep, kwam je via een trap op de dijk die het land tegen het wassende water moet beschermen. En binnen no time zijn we in de haven. We zien daar prachtige boten liggen en omdat we allemaal een visioen hebben van de boot van Astrid, vroegen we haar steeds of de boot waar we voor stonden op die van haar leek. We waren in de veronderstelling dat ze best wel een behoorlijke boot had, maar niets is minder waar. Het is meer een veredelde roeiboot met motor. Niks mis mee natuurlijk. Gelukkig was het formaat van de boot van Sjaan wel zo als we die voor ogen hadden.
Als we weer over de steiger teruglopen naar ons onderkomen lopen we langs restaurant Boofoor. En dat ziet er heel gezellig uit. We besluiten niet om 19.00 uur maar om 18.00 uur te gaan eten. We kunnen dan heerlijk buiten eten aan de waterkant. De zon schijnt dan nog overvloedig. Gelijk maar reserveren. We lopen over de dijk naar de supermarkt om te kijken welke broodjes voor ons ontbijt te koop zijn. Via de receptie lopen we weer terug naar onze villa.
We tutten ons allemaal op en om 17.50 uur zijn we er allemaal klaar voor. Marja heeft een prachtige tas en ik zie Greta meerdere keren jaloers een blik werpen op deze mooie tas. Uiteindelijk, als we aan de prachtige lange tafel aan het water zitten vraagt Greta aan Marja waar ze deze prachtige tas vandaan heeft. En dan vertelt Marja dat ze deze tas bij een winkel die echt in opkomst is in Nederland heeft gekocht, Aaah Zeee Tijon. Zelfs haar beha komt daar vandaan. En gelukkig konden we nog net voorkomen dat Marja haar trui omhoog deed om ons haar lingerie te tonen.
De ober kwam er net aan met de menukaart. We zoeken allemaal wat lekkers uit en we besluiten als voorgerecht stokbrood met smeersels te nemen. Overheerlijk. De rosé was ook niet te versmaden volgens een aantal dames. Ik kan er niet over oordelen als geheelonthouder. Zelfs van het etiket werden foto’s gemaakt.
We smikkelen en smullen van onze hoofd- en nagerechten en drankjes en houden het tot 20.45 uur vol, rekenen af en vertrekken dan weer naar ons huis. Als we allemaal een plekkie hebben bemachtigd gebeurt er iets wat ik met deze groep nog nooit heb meegemaakt. Gratis wifi, nou dan weet je het wel. Iedereen dook in zijn mobiele telefoon of tablet. Na verloop van tijd werd er een verbod gelegd op deze apparaten en afgesproken dat er maar een kwartier per dag een kijkje mocht worden genomen op social media.
Wies, Lies, Marja en Adrianne besluiten na een half uur een wandelingetje te gaan maken. De rest kijkt televisie en smult van de snoeperijen die op tafel zijn uitgestald. Als de groep weer compleet is besluiten we karaoke te gaan doen. Hilarisch. Hielden we het de jaren hiervoor tot diep in de nacht vol, nu trokken de meisjes rond 00.30 uur hun nachtjaponnetjes aan.
Zaterdag 20 september 2014
Om 07.00 uur ben ik samen met Greet weer present. Dan volgt van lieverlee de rest van de groep. We douchen en dekken de tafel. Er worden triangel-, pompoenpitbroodjes en stokbroden voor vanavond gehaald en dan bewijst een app zijn dienst. Met de eierenkokenwekkerapp van Astrid werden overheerlijk eitjes gekookt. Hoe deden we dat toch vroeger!!!! Na een gezellig ontbijt ruimen we op en pakken we tassen in.
Om 10.15 uur vertrekken we met twee auto’s richting Giethoorn. Gelukkig hebben we Tom en Tom die ons de weg weer wijzen. En we weten dat Marja niet kan rekenen, maar dat ook Nel het verschil tussen een of twee afslagen niet wist, is nieuw voor ons.
Het is behoorlijk mistig in de polder en terwijl we niet van het uitzicht konden genieten, begon Marja met haar eerste spel. Ze deed haar alarmlichten aan en wij, die in de auto van Astrid haar volgden, moesten raden wat daar de reden van was. Heel moeilijk natuurlijk, vooral omdat je niet zoals bij Twee voor Twaalf het antwoord op mocht zoeken, en eigenlijk zaten we met ons handen in ons haar. We wisten de oplossing niet. Gelukkig konden we een hulplijn gebruiken en met onze mobiele telefoon benaderden we Nel. Zij liet ons weten dat Astrid haar lichten niet aanhad. Wat natuurlijk bij mist wel erg makkelijk kan zijn. Zij begreep er niets van, want haar auto schijnt automatisch bij elk weertype te beslissen of de lichten nou wel of niet aan moeten. Zeker een baaldag vandaag.
Onderweg komen we behalve kamelen (nee echt waar), ook de favourite shop van Marja tegen, Aaah Zeee Tijon.
Om 11.15 uur zijn we in Giethoorn bij het Zwaantje. Eerder al hadden we daar een sloep voor tien personen gehuurd. We drinken eerst nog effe een bakkie en bezoeken het toilet en dan gaan we ons om 12.00 uur melden bij het loket. We mogen als borg € 200 achterlaten of mijn rijbewijs. Het laatste laten we achter bij de man achter het loket. Het blijkt dat onze boot die we van 12.00 tot 15.00 uur (OMG wat lang) nog niet is gearriveerd. Later die dag begrijpen we de reden wel.
Uiteindelijk, een kwartier later dan gepland, kunnen we instappen. En omdat Astrid ook een boot(je) heeft, mag zij de kapitein zijn. Ze sputtert wat tegen, maar wij denken dat dat een vorm van aandacht is en dat zij echt wel als eerste het roer wil gebruiken. Als we allemaal geïnstalleerd zijn, de tassen, de koelbox met heel veel inhoud, het plaid voor als het erg koud gaat worden, aan boord zijn gehesen kan het feest beginnen. De boot ligt met de neus de verkeerde kant uit. En de beheerder zorgt met een touw dat we de goeie richting uitgaan met de boot. We zitten heerlijk op ons gemakkie. Totdat we niet meer met een touw door de beheerder worden gestuurd.
Astrid weet totaal niet hoe ze een boot moet besturen en als we al twaalf keer binnen een minuut met bakboord en stuurboord tegen de kant hebben gezeten, stapt ze zo maar achter het stuur vandaan. Levensgevaarlijk. Marja neemt het roer van haar over. En gelukkig hebben we reistabletten aan boord. Alsof ze in de bergen van de Pyreneeën met een auto reed. Ik weet niet wat ze allemaal met het roer deed. Van links naar rechts met een rotgang. Gelukkig hebben we de beelden nog in de vorm van een video. Je zou het anders niet geloofd hebben. We botsen van links naar rechts. Meerdere passanten meldden dat we meer “gas” moesten geven of het stuur stil moesten houden (ja duh, dat leek ons logisch). We mogen allemaal even sturen en niemand van ons krijgt het voor elkaar het roer recht te houden. Wat een waardeloze boot zeg.
Als we op het grote meer zijn aangekomen lukt het iedereen het roer recht te houden. Wat is er toch aan de hand? Als we van het meer af zijn en weer de boerensloot in duiken, zitten we ineens midden in de struiken. Nel zit met haar hoofd in de brandnetels. Maar ellek nadeel heb ze voordeel. We hebben onbedaarlijk zitten lachten. Wat een hilarisch avontuur. Zo goed en zo kwaad als het ging laveerde Lies de boot richting onze opstapplaats. Met veel horten en stoten komen we midden in het dorpje terecht. Het viel ons op dat er ontzettend veel spleetogen rondliepen. En waar die nou allemaal vandaan komen, daar wist niemand van ons een antwoord op. Ja uit het Oosten. Maar of het nou Chinezen, Japanners of andere spleetogen zijn, konden we niet ontdekken.
En dan zijn we ineens filmsterren. Er worden televisieopnamen gemaakt. Camera- en geluidsmensen bevolkten het kleine stadje. We worden aangehouden en ons werd gevraagd of we normaal door wilden varen, niet achterom konden kijken en vooral wilde doen alsof er niets aan de hand is. Dat mens is gek. Alsof wij abnormaal zouden doen?
Zondagavond zien we op het NOS-journaal een item over de Chinezen die Giethoorn overspoelen., Meerdere inwoners volgen een cursus Chinees om deze toeristen te woord te kunnen staan. In restaurants wordt ’s morgens erwtensoep (nee ik maak echt geen geintje) geserveerd. Want daar zijn die Chinezen dol op! We zien op het journaal tig bootjes voorbij varen. Maar niet die van ons. En we waren nog wel rustig geweest en we hebben helemaal niet raar gedaan!
En dan varen we langs de Chocopunter. Het restaurant waar we om 15.15 uur gaan genieten van een high tea. Ik maak snel een foto van het schattige restaurantje met het leuke terras aan het water. En we zijn nog geen vijf meter verder of de boot nokt ermee. We gaven al snel Liesl de schuld. Zij zat tenminste achter het roer. Met geen mogelijkheid krijgen we de boot meer aan de praat. Gelukkig konden we nog net een zijkanaaltje in, anders was er in heel Giethoorn een opstopping van boten geweest. We liggen pal voor de schelpengalerie van Gloria Maris. Voor deze galerie ligt een steiger waar boten kunnen aanleggen. Wij liggen met onze boot aan de overkant van die steiger. Met onze handen houden we door middel van het vastpakken van de struiken de boot in bedwang.
We bellen met de bootverhuurder. Die adviseert ons de boot uit te zetten en na twee minuten weer aan te doen. We hadden al vanaf het begin gezien dat de accu very low was. Maar dat zou volgens de verhuurder geen kwaad kunnen. Nadat we deze actie hadden gedaan geeft de boot nog steeds geen sjoege. Maar weer bellen dan. We spreken af dat we worden opgehaald door een andere boot. Weer wachten dus
Er komt een mevrouw de steiger opgelopen. Ze lacht, is heel vrolijk en wat zij allemaal riep weet ik niet meer. We dachten dat het een toerist was die ons zag stuntelen en daardoor een gezellige middag had. Maar nadat we al een half uur in de struiken hebben gehangen komt de mevrouw weer naar buiten. Of we niet een stukkie verder op konden gaan liggen met de boot. We zouden haar steiger blokkeren. En daardoor klanten mislopen. Nou trut, in het half uur dat wij daar lagen hebben we niemand die achterlijk galerie met de k.. schelpen van je binnen zien gaan. En dat kwam niet omdat wij aan de overkant lagen. We vertellen de mevrouw dat we gebeld hebben en dat we worden opgehaald door een andere boot.
Die muts vraagt ons hoe lang het nog duurt. Ben jij nou zo dom of ben ik nou zo slim. Ik antwoordde direct door te zeggen dat het nog minstens drie weken zou duren. Wie domme vragen stelt, krijgt een nog dommer antwoord terug. De mevrouw druipt af en wacht of er nou eindelijk eens iemand zo’n walgelijke schelp van haar koopt. Ik snap überhaupt niet wat die schelpen in Giethoorn doen!
We wachten nog steeds en als we al een kleine drie kwartier stil hebben gelegen, ben ik het zat. Weer bel ik met de beheerder en zeg dat we om 15.15 uur een afspraak elders hebben. Hij stelt voor om de boot vast te leggen aan de kant met een touw en dat we dan de boot kunnen verlaten. Maar mijn rijbewijs ligt nog achter het loket. En we willen wel wat pecunia’s van de € 180 terug die we voor de boot hebben betaald. Ik vertel hem dat mijn rijbewijs nog in zijn bezit is. Hij stelt voor om iemand met een fiets onze kant op te sturen met mijn rijbewijs. We leggen de boot aan de kant vast en stappen allemaal uit. Dan komt er een knul met mijn rijbewijs en een briefje van € 50. Niet slecht dus. Op de kant lopen we allemaal het bruggetje over naar de Chocopunter voor een voortreffelijke high tea.
Als we net allemaal geïnstalleerd zijn, begint het te regenen. Heel zachtjes, maar als je niet onder een parasol zat, was het toch nodig je paraploepsie op te zetten. Tenminste als je niet wilde dat je haartjes nat werden.
De mevrouw van de chocopunter komt vragen welke thee we willen. We hadden allemaal zoiets van pleur wat kannen heet water op tafel en een aantal theezakkies, maar zo werkt dat niet in de Chocopunter. Er werden, nadat we democratisch twee theesoorten hadden uitgezocht, twee kannen met die thee neergezet.
Als eerste werden heerlijk sandwiches en hartige taarten neergezet. Aanvallen maar. En binnen en mum van tijd waren de schalen leeg. Tijd voor de volgende ronde. Scones met allerlei smeerseltjes. Goddelijk. We mochten voor de tweede maal twee theesoorten uitkiezen. Bofferds dat we zijn. We sloten af met allerlei chocolade taartjes en bonbons. De laatste schaal ging niet zo hard. We zijn verzadigd. Poeh, poeh, teveel gesnoept. Nadat we bijna twee uur, mijn god wat duurde dat lang, hadden gezeten, was het tijd voor vertrek.
Bepakt met de plaid en de ongebruikte koelbox, togen we op weg naar de parkeerplaats waar de auto’s stonden. Wat een eind lopen was dat nog zeg. Het is ook al behoorlijk afgekoeld. Als we weer bij de auto’s zijn, installeren we ons en dan kan de terugtocht van een goed uur naar ons tijdelijk onderkomen aanvangen.
Om 19.00 uur is de eerste auto weer op het park. De tweede auto met Marja en gevolg volgde maar niet. We begonnen ons toch wel aardig ongerust te maken. En dan krijgen we een telefoontje van de politie. Marja is met haar gevolg aangehouden door de politie. Ze mocht blazen. En omdat ze zoveel onzin uitkraamde (zonder drank overigens) werd aangenomen dat ze een slokkie teveel (en ze had alleen maar thee gedronken) op had. Dus geboeid afgevoerd naar de nor, samen met haar vriendinnetjes die op een bankje toekeken hoe Marja achter de tralies belandde.
Gelukkig konden zij de politie ervan overtuigen dat er geen kwaad schuilt in onze Marja en dat ze wel vaker onzin uitkraamt. Ze mocht toen op borgtocht vrij en snel namen ze haar mee naar onze prachtige villa.
Daar aangekomen zijn we allerlei heerlijkheden gaan uitstallen op de tafel en hebben we koffie en thee gezet. We hadden een groepje aangewezen die met Wies moesten gaan wandelen. We wilden, na de fantastische bowlingavond die Wies ons had aangeboden, toch nog een keer de verjaardag van deze laatste Sara vieren.
Het groepje ging op pad en met vereende krachten werden ballonnen opgeblazen en opgehangen. Vlaggen en slingers werden op gehangen en het fotoboek werd tevoorschijn gehaald. Ons cadeau voor Wies. Ook werd de iPad met de muziek voor het lied van Wies geïnstalleerd. Op de wijs van “Daar komt Swiebertje” was door ons op geweldige wijze een pakkende tekst voor Wies gemaakt.
We waren nog maar net klaar met versieren of de wandelaars keerden weer huiswaarts. Toen Wies de kamer betrad, zongen wij haar uit volle borst toe. En Wies schrok zich een hoedje. Ze wist niet was haar overkwam. Hilarisch was dat. We maakten er met zijn allen nog een geweldige avond van. Pas tegen 01.00 uur zochten we ons bed op. En later bleek dat een aantal het nog veel later hadden gemaakt.

Zondag 21 september 2014
Vannacht heeft het behoorlijk geregend. En met in onze gedachten “Wat vannacht is gevallen, valt overdag niet” hadden we goede hoop dat het vandaag ook weer mooi weer zou zijn. Een aantal meisjes haalt brood en de tafel wordt weer gedekt voor een uitgebreid ontbijt. En dan ontdekken we dat we nog eieren hebben. Deze worden zonder eierenkokenwekkerapp gekookt. En laten ze nou beter smaken dan gisteren!
We smullen weer teveel en om 10.00 uur is iedereen uitgepoedeld, zijn de bedden afgehaald en is alles weer spik en span. Tijd om te vertrekken naar het Dolfinarium. Het is een ritje van niks. Binnen een kwartier zijn we al in Harderwijk en gaan we op zoek naar een parkeerplaats. We worden al meteen bij binnenkomst in Harderwijk gedwongen een parkeerplaats op te rijden. Maar dan moeten we echt een eind lopen! We rijden dus door want de razende reporter weet dat voor het Dolfinarium een hele grote parkeerplaats is. En omdat het nog zo vroeg is kan deze nog niet vol zijn.
Als we op de boulevard bij het Dolfinarium komen, worden we weer een parkeerplaats opgedreven. Maar ook deze aanwijzing negeren we. En dan staan we op de grote door mij bedoelde parkeerplaats. Veel plekken over, maar deze blijken voor invaliden gereserveerd te zijn. Dan vinden we parkeergelegenheid waar je maar maximaal drie uur mag staan. Niet handig dus. Dan maar weer terug naar de parkeerplaatsen die ons net zijn aangewezen. Daar is nog plek zat en bij de man die bij de betaalautomaat staat, kopen we kaartjes.
Goedkope entreekaartjes inclusief patat en kroketten of frikandellen had Sjaantje al ergens vandaan gehaald. We moesten ze alleen nog effe inwisselen voor goede toegangskaarten met bonnen voor de snacks. We zijn bij de kassa zo aan de beurt. Maar dan krijgen we de schrik van ons leven. Wat is het druk. Niet normaal meer. Het is crisis en wij verbazen ons erover dat hier zoveel mensen rondlopen.
We bekijken op de plattegrond welke shows we kunnen bezoeken. Als eerste bezoeken we de zeeleeuwenshow. Het is hilarisch wat die beesten allemaal aangeleerd is. Voor kinderen is het echt heel spannend en ik verbaas mij erover dat kinderen zo meeleven met zo iets simpels. Ik dacht dat kinderen tegenwoordig alleen nog maar oog hebben voor ingewikkelde computerspelletjes. Maar dit doet mij deugd.
Dan gaan we naar het roggenverblijf. Ook hier sterft hier van de mensen. Je ziet bijna niets. Een troela legt e.e.a. uit. Ook dat je een bakje vis kan kopen om de roggen te voeren. Ook hier schijnt de crisis toegeslagen te zijn. Alhoewel, als ik het bezoekersaantal zie, moet er toch wel winst gemaakt worden.
Dan lopen we naar het bassin waar de grote zeeleeuwen en walrussen zich bevinden. Zij worden gevoerd. Ik heb een plekkie dichtbij het bassin. Achter mij staan op een rijtje op een ophoging om maar niets te hoeven missen Marja, Nel, Carla, Greet en Wies. De andere meisjes Lies, Astrid, Adrianne en Sjaantje staan ergens anders.
Als het voeren is afgelopen en iedereen weer vertrekt komen we weer allemaal samen. Maar we missen er een. Ons Therese is in geen velden of wegen te bekennen. Omdat zij een verwoed rookster is, vermoedden wij dat ze een rookplekkie is gaan op zoeken. Ook lullig, want ook ons Greta is een kettingrookster. Meestal gaan zij met z’n tweeën lurken aan hun stokkie, al dan niet elektrisch.
We lopen het halve park door op zoek naar Therese. We balen als een stekker. Want om 14.00 uur is de dolfijnenshow. We willen ze snel mogelijk in de rij gaan staan. Gezien de drukte in het park en de rij die we zagen bij een eerdere show, willen we niet teleurgesteld worden.
De meeste van ons gaan alvast in de nu al lange rij staan. Adrianne en Carla gaan op zoek naar Therese. Maar zij is niet te vinden. Bizar gewoon. De rij is inmiddels mega lang en we hebben stille hoop dat Therese ook elders in de rij staat. Om 13.45 uur zet de stoet zich in beweging en kunnen we de arena betreden. Al heel snel zit de hele hal nokkie vol. We proberen Therese nog te vinden in de menigte, maar ze blijft onvindbaar.
We besluiten om toch maar met z’n negenen te genieten van de show. Het thema van deze show was dat we zuinig moeten zijn op onze wereld. En natuurlijk is dat zo. Iedereen werd getoond hoe mooi onze aardbol is en wat we wel en vooral niet moeten doen om deze aardbol ook voor het nageslacht zo mooi te houden. De dolfijnen laten hun kunstjes zien. Maar veel met het thema heeft het niet te maken.
En dan komt het sluitstuk. De dolfijnen maken prachtige sprongen en dan zien we ineens een mevrouw het water in duiken. De bedoeling is dat zij door twee dolfijnen in het water voor geduwd wordt en op het moment suprême door de dolfijnen gelanceerd wordt. Het is een machtig gezicht. En als de mevrouw omhoog is gesodemieterd door de dolfijnen en zij op de kant is geklommen, zien we ineens dat het onze eigen Therese is.
Wat een achterlijke zeg. En waarom heeft ze niks tegen ons gezegd? We klappen als gekken en met ons de honderden toeschouwers in de grote hal. Kinderen zwaaien met hun verlichte stafjes die hun ouders voor een godsvermogen hebben aangeschaft voor hun kroost. En dan zet de stroom zich in beweging en verlaten we de arena. Buiten staan we op onze eigen Therese te wachten. En als ze eindelijk haar gezicht laat zien, omhelzen we haar. We feliciteren haar met dit geweldige optreden. En wat een durfal, dat hadden we nou nooit achter Therese gezocht.
We hebben allemaal honger gekregen. Tijd dus om onze vouchers in te wisselen voor patat (koud, bleh!), frikandellen en kroketten met een drankje. Twee meisjes gaan in de rij staan en de andere confisqueren twee picknicktafels. De zon laat zich af en toe zien. En dan is het heerlijk vertoeven in de zon met onze snacks.
Als we uitgegeten zijn, zetten we ons weer in beweging en gaan we op zoek naar de dolfijnenlagune. Daar zijn ook een aantal baby dolfijnen. Schattig. We staan een tijdje te genieten van deze zoogdieren. In dan ineens hebben we er genoeg van. Tijd om naar ons tijdelijk onderkomen te gaan.
We zoeken de auto’s weer op en altijd als ik heb gegeten heb ik trek in een droppie. En laat nou toevallig bij Therese in de deur van de auto een zak zwartwitballen liggen. Oh my, my favourites. Al snel deel ik uit, uit de nog bijna volle zak. Hebberig als ik ben heb ik natuurlijk in een mum van tijd dit goddelijke snoepje van het cellofaantje ontdaan en smachtend stop ik het snoepie in mijn mond. De anderen op de achterbank zijn nog driftig bezig het snoepje van het papiertje te ontdoen, als Therese meldt dat deze snoepjes al sinds de wintersport 2013 in de auto liggen. En warempel op het zakkie staat het tht’tje tot 07-2013. Ben ik daar bijna vergiftigd door mevrouw Geluk. Nog een geluk dat we nog niet rijden en ik met een noodgang de voordeur van de auto kan openen en het snoepie de auto uit lazer. De anderen achter mij dolblij dat zij die klere snoepies nog niet in hun mond hebben gedaan.
We rijden nu Harderwijk uit en even later zijn we al weer op het Waterparc Veluwemeer. Vlug de auto uit en op tafel allerlei heerlijkheden uit stallen. Wat smullen we weer van alle zaligheden. Een overvloed aan vreterijen hebben we ook dit keer meegenomen. Zoveel dat bijna 80% weer mee terug gaat naar Zoetermeer.
We komen allemaal bij van het heerlijke weekend en dan gebeurt er iets magisch. Zonder dat iemand zijn mond open heeft gedaan staan we allemaal op en ruimen we op. Wassen we met de hand de glazen af. De vaatwasser heeft al gedraaid en als we deze weer inruimen en laten draaien bij vertrek moeten we toch een paar euro’s aftikken. No way. Dan maar kloofjes. In een klein half uur is het huis weer in oorspronkelijke staat en worden de auto’s ingeruimd. Ik zet een volle vuilniszak naast mijn auto om mee te nemen als we vertrekken. Maar als we werkelijk vertrekken is Wies er al lopend van door met de vuilniszak. Snel stappen Greta en ik in de auto om de zak van Wies over te nemen. Dankbaar loopt ze weer terug naar het huis om in haar taxi te stappen.
Bij de receptie staan Greta en ik te wachten tot iedereen aanwezig is. De vuilniszak hebben we in de container gedeponeerd. Alle sleutels en de pasjes moeten in de brievenbus gedeponeerd worden. Dan komen de andere twee auto’s aangereden. We verwachten iedereen uit de auto’s om gedag te zeggen. Maar behalve de twee chauffeurs blijft iedereen zitten. Oke dan, effe zwaaien naar de auto’s en instappen maar.
Gelukkig is het de hele terugweg nog licht. En het is heerlijk rustig op de weg. Dat schiet lekker op. Radiootje aan, lekker kletsen, we concluderen dat het weer een geweldig gezellig weekend is geweest. En precies op tijd voor het acht-uur-journaal stapt Greta met haar valiesje haar huis weer binnen.
Meisjes, ik dank jullie hartelijk voor dit heerlijke weekend en ik verheug mij alweer op het volgende, het zeventiende. Ben benieuwd waar we dan weer terecht komen.
Marianne Brink

Door scrollen naar beneden voor een prachtige foto…….